Ondernemen: Je doet het met een vleugje romantiek maar toch vooral met veel doorzettingsvermogen.
Ik was een weekend op bezoek in Parijs bij een vriend die daar voor een paar maanden verbleef voor zijn werk aan de universiteit. Die zondag besloten we vroeg in de middag richting de Eiffeltoren te gaan. We liepen langs de Notre Dame - op dat moment nog in tact - toen we vlak voordat we de metro in stapten, een man tegenkwamen die allerlei souvenirs verkocht. Hij attendeerde ons op zijn Eiffeltoren sleutelhangers (5 voor een Euro) en toen ik een genuanceerd afweergebaar maakte, stak hij me een van de paraplu’s toe die hij verkocht. De plu’s waren voorzien van een romantische, impressionistische afbeelding van Parijs. Ik lachte en keek opzichtig naar boven, naar de blauwe lucht en de stralende zon.
15 minuten later stapten we vanuit de metro bovengronds en stonden we aan de voet van de indrukwekkende Eiffeltoren. Ongelooflijk hoe je zo’n mooie, elegante toren kunt bouwen uit een oneindige
berg staal. We hadden geluk dat weekend want het was echt lenteweer en voor onze ogen kwam de stad letterlijk en figuurlijk vanuit haar grijze winterjas tot bloei. Het barstte van het volk maar
er was plaats genoeg voor iedereen. En alle mensen waren ontspannen en genoten. We liepen helemaal terug langs de blinkende Seine, dronken een pilsje in het park terwijl we de Arc de Triomphe ver
achter ons ook van ons lijstje schrapten. En we pisten bij gebrek aan een openbare wc tegen de achtergevel van het Louvre.
En overal waren er diezelfde mannen die exact dezelfde spulletjes op straat verkochten. In de drukkere toeristenstraten kwamen daar nog de vele souvenirwinkeltjes bij met precies hetzelfde
assortiment. Het waren er honderden. Toen we op het punt kwamen waar we eerder die dag de metro hadden genomen, kwamen we opnieuw de man tegen die ons een paar uur daarvoor zijn spulletjes al had
aangeboden. Hij herkende ons en wees ons opnieuw op zijn sleutelhangers. Hij stak mij ook weer een van zijn bont beschilderde paraplu’s toe en riep dat die € 5 euro kostte. Ik lachte maar weer,
wees met mijn vinger naar de zon en vervolgens met dezelfde vinger kort naar mijn voorhoofd. Het was grappig bedoeld, niet beledigend. Ook hij kon er gelukkig om lachen. Hij had in mij ook wel de
persoon te pakken die het minst gevoelig is voor impulsaankoop van iedereen daar in Parijs.
Op de maandagochtend daarna toonde Parijs zich van een totaal andere kant. Ik vertrok al vroeg te voet richting station om de trein naar huis te nemen. Ik kwam er al gauw achter dat een groot deel van die route niet zo’n lieflijk karakter had. Overal waren vieze trottoirs, toeterende auto’s, op straat rokende Françaises (wat een afknapper) en wurmende scooterrijders die telkens veel te veel gas gaven. De mooie gebouwen waren verdwenen en de lucht rook vies. Bovendien begon het halverwege plots hevig te regenen. Om droog op het station aan te komen had ik een paraplu nodig. Tot mijn verbijstering waren al die souvenirwinkeltjes waarvan er gisteren nog zoveel waren, op dit vroege ochtenduur nog allemaal gesloten. Door de kieren van de rolluiken zag ik het assortiment waaronder de regenschermen waarnaar ik nu zo hevig verlangde. Maar ik kon er geen kopen.
Al half doorweekt zag ik plotseling de straatverkoper van die vorige dag een eind voor me lopen. Ik herkende hem aan zijn opvallende, grote tas waarin hij zijn spulletjes meedroeg. En aan de mooie, impressionistische paraplu die hij boven zich had opgestoken. Ik zette het op een lopen en klampte hem vast aan zijn schouder. Hij herkende mij en lachte vriendelijk. Ik wees naar zijn paraplu. Hij keek een ogenblik verbaasd maar begreep toen wat ik bedoelde en overhandigde mij zijn gebruikte plu. Ik lachte, stak mijn duim op en trok 5 euro uit mijn portemonnee. “Non, non” zei de man “that’s 25 euro’s”. Ik keek hem aan of hij gek was geworden en stamelde toen: “But yesterday it was € 5”. Hij glimlachte. “Yesterday I just sold umbrella’s. Today I sell you a dry suit together with wisdom” (“gisteren verkocht ik alleen paraplu’s, vandaag verkoop ik je droge kleren samen met wijsheid”). Ik kon niet anders dan het veel te hoge bedrag met enig schaamrood op mijn gezicht aan hem betalen.
Terwijl ik weg liep met mijn plu dacht ik na over wat hij precies met die wijsheid bedoelde. Hetgeen bedoeld wordt met gezegdes zoals “Wie het laatst lacht, lacht het best.” en “De aanhouder
wint” had ik hier natuurlijk wel aan den lijve ervaren. Maar ik zocht naar iets wat meer van toepassing was. Iets dat specifiek betrekking had op zijn volhardende vorm van ondernemerschap. Toen
bedacht ik iets. Maar nee dat zal het wel nooit tot een algemeen gebruikt gezegde schoppen. Maar goed, komt ie:
"Wie vasthoudt aan zijn ondernemersgevoel, verkoopt uiteindelijk zelfs een dure paraplu aan Roel.”
Deze column is door Ondernemersgevoel.nl geschreven in opdracht van www.freelancer.nl en wordt ook op die website gepubliceerd. Freelancer.nl is een marktplaats voor vraag naar en aanbod van freelance opdrachten.
Leuke column? Deel hem dan met anderen via een van onderstaande opties:
Reactie schrijven