Als ondernemer raak je wel eens (het overzicht over) zaken kwijt
Het is denk ik toch wel de angst van iedere startende ondernemer. En misschien gaat die tijdens je ondernemers carrière wel nooit helemaal over, zo ver ben ik nog niet. De angst dat je opdrachtenstroom opdroogt. Dat je geen nieuwe klanten meer krijgt. En geen klanten betekent geen inkomen en dus geen brood op de plank. Tot dusverre is die schrik bij mij altijd ongegrond geweest. Telkens vond ik wel weer snel ergens een klus. Het rare is, ik ervaar dat ik het altijd te druk heb. Maar zodra ik na hard werken alles afgerond heb en eindelijk weer even normaal kan ademhalen, merk ik dat ik vrij snel onrustig word. In plaats van van de rust te genieten, begint dat stemmetje in mijn hoofd weer te praten: “Er zal toch wel weer wat binnenkomen?”. En dat gebeurt inderdaad altijd. Toch komt het bij mij regelmatig voor “geen brood”. Maar dat heeft een heel andere reden.
Ik begin ‘s ochtends vroeg met het runnen van een 3 sterren restaurant. Toegegeven, die luxe heeft het niet maar de klanten gedragen zich er wel naar. Die klanten zijn mijn kinderen en ze hebben
honger en dorst. En dus smeer ik boterhammen en haal ik bekers melk. En dan begint het: “Nee pap ik wil die andere worst.”……………….”Ik lust deze pindakaas niet, die heeft stukjes.”……of……….”Uit deze
beker drink ik niet want die is voor meisjes.”………en…………”Je hebt mijn boterham recht doorgesneden in plaats van schuin, nu lust ik hem niet”. En zo ren ik me rot om in de vele wensen te
voorzien.
Natuurlijk willig ik niet ieder verzoek in. Maar het voeren van strijd kost me ook energie en dus speel ik maar de serveerster, want blijkbaar ligt horecawerk me toch best. Tussen al dat ge-ren
door probeer ik dan zelf ook nog wat te eten. Met het bord in mijn handen storm ik door de kamer. Maar aangezien Ik die beide handen regelmatig nodig heb, ben ik genoodzaakt om dat bord af en toe
ergens even neer te zetten. En dan ineens………… ben ik mijn boterham kwijt. Die vind ik dan later op de dag terug, bovenop de koelkast, in de besteklade of soms op de WC.
Zodra de kinderen weg zijn zal ik dan de ondernemer gaan spelen. Daarmee wordt het eigenlijk niet veel anders. Klanten die om A hebben gevraagd maar die B willen. Halve aanwijzingen, verkeerde
informatie, vage e-mails. Het is af en toe best wel een beetje vermoeiend. Gelukkig mag ik de kids voor ik begin nog eerst even op de fiets naar school brengen. En tijdens dat ritje zijn ze
meestal om de een of andere reden lekker rustig.
Van een afstand zie ik tijdens die fietsrit vandaag hoe een college ondernemer in zijn auto stapt. Ik ken hem via de school van mijn kinderen. Een aardige vent, ook iemand met een af en toe voor
hem wat te hectisch bestaan. De auto draait van de oprit af en rijdt langzaam mijn richting uit. Ik zie een vreemd voorwerp op het autodak staan, net boven de bestuurderszijde. Geen idee wat dat
is. De wagen komt dichterbij en ik zie dat het een kleine, kokerachtige vorm is, een cm of 10 hoog. De auto neemt voor onze neus de rotonde en stopt om ons netjes even voor te laten. En dan
tijdens het remmen verliest de wrijving die het object op de auto houdt het blijkbaar van de voorwaartse kracht.
Het object rolt over de voorruit en de motorkap en valt in een paar stukken op straat. Tijdens zijn reis naar de voorbumper laat het een enorme vlek bruine vloeistof achter, zo erg dat de
bestuurder niet meer te zien is. De hele voorkant zit onder de rotzooi. Ik loop naar het object dat op de grond ligt en pak een groot brokstuk op. Er staat een tekst op het porseleinen voorwerp
waarin ik nu een deel van een koffiemok herken: “WE LOVE PAPPA”. Blijkbaar ben ik niet de enige die in de hectiek wel eens wat kwijtraakt.
Deze column is door Ondernemersgevoel.nl geschreven in opdracht van www.freelancer.nl en wordt ook op die website gepubliceerd. Freelancer.nl is een marktplaats voor vraag naar en aanbod van freelance opdrachten.
Leuke column? Deel hem dan met anderen via een van onderstaande opties:
Reactie schrijven