“Ik giv ur niks um!”

 In die tijd ontmoette ik mijn echtgenote. Zij had nog één oma en bezocht die met regelmaat. Op die manier kreeg ik er dus na het verlies van de mijne direct een reserveoma bij. De oma van mijn vrouw was ook niet meer het toonbeeld van fysieke en mentale vitaliteit. Maar ze had naar mijn gevoel wel iets bijzonders over zich. Ze straalde, op mij in elk geval, een soort positieve berusting in het leven uit. Ze was in staat om te accepteren wat er kwam. Geen onverschilligheid maar zo iets van: “Ik vind alles best". Ze gebruikte daarbij dikwijls de plat Brabantse woorden “Ik giv ur niks um!” waarna er altijd een milde lach op haar gezicht verscheen. “Oma we komen u halen want de dokter moet u een griepprikje geven en dat kan even pij……….. Nou ik giv ur niks um hor!. ""Oma kijk nou toch u heeft thee gemorst op uw nieuwe jurk! Oh ik giv ur niks um! “"Oma we gaan naar de Efteling en dan zetten we u 6 keer achter elkaar in de Python. Ik giv ur n……..”. Helaas overleed ook deze oma alweer heel wat jaren terug.
 
Niet zo heel lang geleden stond ik op de tennisbaan. Ik speel het dubbelspel met veel plezier maar mijn innerlijk fanatisme zat me in het verleden nogal eens dwars. Ik weet nog hoe ik mijn racket vroeger bijna fijn kon knijpen als het even niet lukte. Het binnensmonds gevloek was weliswaar nagenoeg geluidloos maar toch niet om aan te horen. Het zweet brak me dan soms uit van al die opgekropte frustratie. Die ballen moesten en zouden vanaf nu allemaal IN zijn! Maar als je gaat forceren bij tennis, te veel wilskracht gaat gebruiken, dan gaat het alleen maar slechter. Dat geldt trouwens ook voor veel andere dingen. Gelukkig had ik al wel ervaren dat ik in de loop der jaren een stuk meer ontspannen was gaan spelen, ook als het eens niet liep.
 
En op deze zaterdagmorgen wilde het tennissen niet lukken. Ik deed mijn best maar de bal leek een eigen wil te hebben. Op breakpoint tegen ging ik weer eens stom in de fout en weg was de game. Ik liep naar de kant, ging zitten, bleef er rustig onder en nam een slok. “Wat mompelde je nou net zei mijn dubbelpartner”. Blijkbaar had ik na dat laatste mislukte punt iets half hardop in mezelf gezegd maar ik moest graven om het me te kunnen herinneren. Mijn medespeler die niet van Brabantse afkomst is zei: “Het klonk een beetje plat als iets van…….ik giv ur niks um”. “Zei ik dat?” vroeg ik met een lach. Het leek erop dat ik nu toch echt eindelijk wijs begon te worden in plaats van me weer eens nutteloos te gaan lopen opfokken over en verzetten tegen hoe het allemaal NIET liep zoals ik zou willen.
 
En hier zit ik nu achter mijn computer. Ik heb net de korte e-mail gelezen van die zeer interessante potentiële klant dat ik word bedankt voor het uitbrengen van een prima offerte maar dat ze toch met een andere partij in zee zullen gaan”. Ik weet dat ik er veel, ja alles aan heb gedaan om ze te overtuigen. En toch voel ik hoe frustraties, twijfels en zelfverwijten een ogenblik lang proberen om vat op mij te krijgen om de rest van mijn dag vervolgens te verpesten. En dan stopt dat want ik hoor ik mijzelf hardop zeggen “Ik giv ur niks um!”.

Leuke column? Deel hem dan met anderen via een van onderstaande opties:

! Meld je hier aan om automatisch nieuwe columns te ontvangen per mail.