Mijn vrouw en ik lopen samen het gebouw van de kinderenopvang binnen waar ik mijn dochter vanochtend heb afgeleverd. De ruimte waar de “Jippies” zich zouden moeten bevinden is leeg. Het is lekker weer, de achterdeur staat open, ze spelen dus buiten. Van een afstandje zien we mijn dochter. Ze zit als passagier achter op een driewieler die wordt bestuurd door een ander kindje. Mijn vrouw stormt erop af maar ik hou haar tegen. “Wacht nou eens en kijk eerst even waar ze mee bezig is” zeg ik tegen haar. “We kunnen dadelijk wel vragen aan de begeleidster hoe het ging maar dit is onze kans om het even met eigen ogen te zien”.
En het is genieten geblazen. We zien hoe de driewieler op commando van mijn dochter stopt. Een ander kind wordt door haar aangespoord (maar niet gedwongen) om een emmertje vol zand te scheppen en dat wordt dan vervolgens door haar meegenomen achter op dat fietsje om aan de andere kant van de speeltuin te worden omgekieperd. Een jaar geleden kon ze net een beetje praten en nu weet ze al zo goed wat ze wil en hoe ze dat duidelijk moet maken. Wat een wonder. Dan houdt mijn vrouw het niet meer, rent op haar af en wordt met een omhelzing door dochterlief begroet. Pappa strompelt er wat achteraan maar krijgt ook een knuffel.
“Eerst even stiekem kijken”. Jaren geleden deed ik dat ook wel eens realiseer ik me. Ik was toen bedrijfsadviseur. In het kader van een gemeentelijke regeling (Bbz) adviseerde en begeleidde ik o.a. ondernemers die een eigen bedrijf startten vanuit een uitkeringssituatie. Het doel van die regeling was om hen in staat te stellen een eigen inkomen te gaan verdienen i.p.v. uitkeringsafhankelijk te blijven. Ik herinner me nog hoe ik betrokken raakte bij de zaak van een naar ik meen van origine Marokkaanse man die een eigen onderneming wou starten met gedeeltelijk behoud van zijn gemeentelijke uitkering en een klein bedrijfskrediet. Het dossier van die meneer was dik maar een uitgebreid ondernemingssplan ontbrak. Wel las ik dat hij een detentieverleden had gehad in het buitenland, niet echt een heel goed aanknopingspunt op zijn ondernemers-CV. Ik ging maar eens met hem praten om te vernemen welke plannen hij had.
Tijdens ons gesprek begon hij zelf vrij snel over de misstappen die hij als jongeling had gemaakt. Hij nam er verantwoordelijkheid voor. Uit zijn woorden maakte ik op dat hij er van geleerd had en ik niet het recht had hem hier andermaal voor te veroordelen. Hij was communicatief sterk, empatisch en leek lokaal over een behoorlijke kennissenkring te beschikken. Dat was belangrijk want deze man wou starten met een eigen herenkapsalon. Ondanks dat ik aangaf dat het moeilijk zou worden achtte ik zijn bedrijf levensvatbaar en uiteindelijk startte hij zijn zaak daadwerkelijk.
Na een aantal maanden was ik in de gelegenheid hem eens in zijn bedrijf te bezoeken om te bekijken of het wel goed ging. Ik parkeerde mijn auto en liep voor het eerst naar het pand waar zijn kapsalon gevestigd was. Toen ik de zaak op een meter of 20 genaderd was zag ik hem staan achter het etalageglas, druk gebarend maar niet naar mij. Hij knipte 2 klanten tegelijk en er zaten er nog 3 te wachten. Terwijl hij knipte leek hij met alle 5 tegelijk in gesprek te zijn. Ik hoorde vanzelfsprekend niet wat er daarbinnen gezegd werd maar het zag eruit alsof zijn handen het werk automatisch verrichtten terwijl hij met zijn babbel zorgde voor entertainment. Niemand zat zich daar te vervelen, dat zag je aan de lachende gezichten. En terwijl ik het allemaal van een afstandje aanzag kwamen er in de tussentijd ook voortdurend mensen voorbij de zaak die hij allemaal bleek te kennen en waarnaar ook nog enthousiast gezwaaid werd. Hij was duidelijk zeer gepassioneerd en op zijn plek.
Ik stapte de kapsalon in maar ik wist dat ons gesprek een formaliteit zou zijn want ik had zojuist al met eigen ogen gezien dat het goed was. De financiële cijfers die ik van zijn zaak in mijn tas had, hadden dat bovendien bevestigd. Binnenkort zou hij geen aanvullende uitkering meer nodig hebben. De kapsels van de klanten zagen er naar mijn smaak verzorgd uit ondanks dat hij nooit een formele kappersopleiding had gevolgd. “Waar heb jij eigenlijk zo goed mannenkoppen leren knippen” vroeg ik hem terwijl ik van mijn koffie nipte. Hij aarzelde even, haalde adem en antwoordde toen “Dat was in die gevangenis in Spanje” terwijl hij door ging met het knippen van zijn klant.
Reactie schrijven