Het is vroeg, half 8 s’ochtends en ik zit op een bankje in de “hoofdstraat” van onze forensenwijk. In mijn korte broek, want van half april tot eind oktober weiger ik simpelweg om iets anders aan te trekken. Zo dadelijk komt hier weer een hele poppenkast voorbij. En daar ga ik vandaag eens flink de draak mee steken met mijn vilstift, mijn papier en mijn plakband.
Ah daar komt de eerste al. Strak in het pak en keurig gepoetste schoenen. Die neem je wel even serieus. Manager van een lokale bankvestiging is deze meneer zag ik laatst op linkedin. Vorige week
stond ik nog achter hem in de rij bij de Albert Heijn. Hij droeg toen ook een korte broek en ook teenslippertjes. Ik schrijf iets op een blaadje met mijn pen, scheur een streng plakband af en op
het moment dat hij langskomt……..hop briefje op zijn rug zonder dat hij het merkt. Er staat “Je ziet het misschien niet direct aan me, maar ik heb hele lelijke kromme tenen met eksterogen en vieze
kalknagels”.
Ah daar komt een mevrouw. Assertief typje, mantelpakje, hoge hakken, rode lipjes, geschminkte ogen en blosjes op de wangen. Perfect plaatje. Die laat niet met zich sollen dat zie je zo.
Directiesecretaresse bij een groot technisch bedrijf in Eindhoven zo weet ik. Laatst zag ik haar vroeg op de ochtend de deur open doen voor de postbode die een pakketje had. In haar badjas. Toen
zag ze er wel wat anders uit trouwens. Hop, genuanceerd plak ik mijn beschreven papiertje op haar rug: “Je ziet het misschien niet direct aan me maar zonder make-up zou je wel eens van mij kunnen
schrikken”.
Oh daar komt de overbuurman in zijn onberispelijke grijze pak met stropdas. Goh bestaan die dingen nog steeds? Die moet de trein ook halen. “Senior consultant large accounts”. Hopla, een briefje
op zijn rug. “Je ziet het misschien niet direct aan me maar ik ben een beetje een dierenbeul want ik laat mijn hondje maar 1 keer per dag uit en dan ook nog eens heel kort”. Met een zwaai beplak
ik nu ook meteen maar een andere voorbijganger: “Je ziet het misschien niet direct aan me door dit slim gekozen colbertje met overhemd maar mijn bierbuik is echt enorm.”
Dan komt er even later weer een dame langs. Hmmm die mag er wel wezen. Niet overdressed maar wel netjes en verzorgd. Gewoon zichzelf, die speelt geen rolletje. Hop en het briefje hangt toch al op
haar rug. Ze draait zich om, glimlacht en zoent mij dan vol op de mond. Schat wat ben jij aan het doen? Oh ik zie dat je je thuiswerktenue aan hebt. Nou doei, tot vanavond.
Ze loopt verder en ik lees mijn eigen tekst op de rug van mijn echtgenote: “Je ziet het misschien niet direct aan me maar ik ben getrouwd met een licht krankzinnige, non-conformistische kerel die
de neiging heeft om voortdurend tegen algemeen gangbare gedragsregels en de etiquette aan te schoppen”.
Reactie schrijven